Doğduğumuz sıranın karakterimiz üzerinde etkisi olduğu uzun süredir hem psikoloji alanında hem de halk arasında merak edilen bir konu. Peki bu gerçekten doğru mu? Psikolojik araştırmalar, ilk çocukların genellikle daha sorumluluk sahibi ve lider ruhlu, ortanca çocukların uzlaştırıcı ve bağımsız, son çocukların daha özgür ruhlu ve yaratıcı, tek çocukların ise olgun ve detaycı olabileceğini öne sürüyor.
Bu teori ilk olarak psikolog Alfred Adler tarafından ortaya atıldı. Adler’e göre kardeş sırası, bireyin aile içindeki rolünü ve bunun sonucunda da kişilik gelişimini etkiliyor. İlk çocuklar ebeveynlerinin tüm dikkatini ilk başta aldıkları için daha disiplinli ve başarı odaklı olabiliyorlar. Ortanca çocuklar ise hem abla/abi hem de kardeş konumunda olduklarından daha esnek ve arabulucu bir karakter geliştirebiliyor.
Son çocuklar genellikle ailenin en küçük bireyi oldukları için daha serbest yetişiyor ve bu da onları daha yaratıcı, sosyal ve risk almayı seven bireyler haline getirebiliyor. Tek çocuklar ise hem tüm ilgiyi hem de beklentileri üzerlerinde hissederek büyüdüklerinden daha erken olgunlaşabiliyorlar.
Elbette, bu kalıplar her birey için geçerli olmayabilir. Aile dinamikleri, ebeveyn tutumları, sosyal çevre ve yaşanılan deneyimler kişiliği etkileyen diğer faktörler arasında yer alıyor. Ancak doğum sırasının kişiliğe etkisi, uzmanlara göre göz ardı edilemeyecek bir gerçeklik taşıyor.
Doğum sırası kişilik üzerinde tek başına belirleyici olmasa da, bireyin hayata bakışını ve davranış kalıplarını şekillendirmede önemli bir faktör olabilir.