Tüm ülkeye ölüm tefekkürü yaptıran Ahmet Kural’ı ve emeği geçen herkesi tebrik ediyorum.
Mesele arınmak, mesele ölmeden evvel ölüp, hesapları kapatıp, gereksiz tüm kaygılardan sıyrılıp hür ve özgür olmak... Geliş ve gidişimiz belli, yolcuyuz…
Neyin kaygısı, neyin tasası, neyin derdi ki, bu dünyaya yaka kaptıranların derdi?
İki kapılı bir han bu yaşam denen girift bulmaca…
Kapının birinde bu âlem, diğerinde ebedi âleme geçiş var. Ölüm acı, fakat biz öldükten sonra ki hayata inanıp sırrı bilenlerdeniz.
Seven sevdiğine güzel gider, gitmeli…
Peki, biz ne kadar güzeliz, gerçekten güzelliklerde miyiz?
2024’te nice sevdiklerimiz öldü… 2025’i hayatımızın ilk günü gibi, yeni doğmuş gibi, hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamak isteriz değil mi? Fakat ne olacağımızı Cenabı Hak biliyor. Hazır mıyım ölmeye? Bugün ölsem gözüm arkada kalır mı? Hakkını veriyor muyum bana verilen ismin, cismin, insanlığın, nefesin, rızkın?
Zamanımız dar, acelemiz var…
Ölmeden önce, hemen şimdi… Ölülerin acelesi olmaz, zamanı çoktur ölenlerin… Zaman biz dirilere lâzım… Münker-nekir hesaba çekmeden, görelim hesabımızı kendimiz, ölçelim, tartalım… Dünya bizde ne kadar, biz dünyada ne kadarız ya da şöyle hesap yapmalı…
Ben Allah’ı ne kadar severim, ya o beni ne kadar sever? Seven sevdiğine sevdiği kadar hürmet gösterir, ilgilenir. Allah’ın beni sevdiği kadar, bana verdiği nefes kadar, bana verdiği rızık kadar, ömür kadar, güzellik kadar, sağlık kadar…
Ben ona ne kadar hürmet edip, sevgimi nasıl ve ne şekilde verebiliyorum?
Bu muhasebeleri yapmalı, olanların, olayların hikmetini görmeli, derin düşünmeliyiz. Nerede atalarım, nerede sevdiklerim?
Korkarak değil, sevgiyle yaklaşmalı ona… ölmeden önce, ölümü öldürerek, ebedi bir hayata gideceğini bilerek, dosta komşu olacağını ümit ederek, sevgilinin cemaline meftun olarak aşkla ölmeli ölmeden evvel ölmeli.