Bugün farklı bir şey yapalım. Gözlerimizi kapatıp, elimizi kalbimizin üstüne koyup "Bende olan nedir? Diye soralım.

Değerli, değersiz, güvenli, mutlu, üzgün, kıskanç, öfkeli, utangaç, yorgun, umutsuz, çekingen, öğrenmeye aç... Gibi bir sürü cevap gelebilir.

Şunun farkında olalım MÜKEMMEL olmamız gerekmiyor GERÇEK olmamız kendimize karşı SAMİMİ olmamız gerekiyor. İnsanın kendinin farkında olması en güzel farkındalıktır en güzel başlangıçtır. Böylelikle dönüşür insan.

İnsanın kendine karşı dürüst olması herkese karşı dürüst olması demektir. Çünkü insan en çok kendini kandırır ve kendiyle yüzleşmesi en zor olan şeydir.

Pe ki bu nasıl olacak? El cevap: Kendimizi severek. Mükemmel ve harika bir varlığız evet lakin bu mükemmel yaratım bu Dünya da bir sınavda ve kendini gerçekleştirmesi çok da kolay değil. Olmak zahmetli bir iştir. Çünkü hiç kimse hazır ve bitmiş değil hepimiz büyüyoruz.

Mükemmel olmak zorunda değiliz.

Sürekli mutlu olmak zorunda değiliz. Olduğumuz gibi olmak zorundayız.

Hepimizin gözlerimizin rengi farklı olsa da gözümüzden akan yaşın rengi aynıdır. İçimizdeki mucize gücü fark edip önce kendimizi sevmeliyiz. Kendini seven insan bütün yaratılanı sevecektir.. Sevgiyle yapılan her şey de mutluluk verecektir. Bir lamba misali aydınlatır etrafını.

Bilmeliyiz ki bir insan ne taşıyorsa onu verir toprak misali. Taşıdığı şeyin kaynağı aslında kendisidir. Ne taşıyorsa onu aktarır.

Gül taşıyan gül kokar, pislik içinde olan pis kokar.

Öfke taşıyan değersizleştirir, suçlar. Yetinmeyen eleştirir.

Yetersiz hisseden küçümser.

Sevgi taşıyan sevildiğini hissettirir.

Umudu olan hayalleri olanı destekler. Utanç taşıyan utandırır.

Değersizlik duygusu olan değersizleştirir.

Velhasıl güzel olan güzellik saçar etrafına.

Güzel olanlardan güzeli bulanlardan olmak ümidiyle, sevgiler.